Marebonrou, Benin eta Niger arteko Estatu arteko ibilbidean zehar dagoen herria, Beningo landa-bizitzaren bihotzean dago. Leku honetan kulturen nahasketa bat dago, non antzinako Baatombou, Gandos eta Peluh talde etnikoak bizi diren. Gaur egungo biztanleria 1.500 pertsonakoa da; horietatik erdia baino gehiago emakumeak dira (%55) eta 20 urtetik beherakoak ugarienak.
Marebonrouko bizimoduak nekazaritzaren eta abeltzaintzaren erritmo lasaiari jarraitzen dio, horiek baitira tokiko ekonomiaren zutabeak. Hala ere, nekazaritza urtearen zati batean bakarrik egiten den jarduera bat da, eta, beraz, beren bizitza urtaro klimatikoetara egokitzen duten komunitateak dira, eta, hein handi batean, biziraupen-ekonomia bat da, familiei diru-sarrerarik ematen ez diena.
Beninen pobrezia eguneroko errealitatea da, biztanleriaren %70 inguru 3,20 dolar baino gutxiagorekin bizi baita egunean. Desnutrizioak biztanleriaren %10,4ri eragiten dio, eta haurren lana, berriz, kezkagarria da, 5 eta 14 urte bitarteko nesken %52k lan egiten baitu familiei laguntzeko.
Komunitatean, ur-eskasia da erronka handienetako bat; izan ere, azaroa eta otsaila bitartean 4 hilabete baino ez daude euria egiten, eta, ondoren, hilabete luzeetako lehortea. Egoera ezegonkorra da, eskuragarri dagoen ura kutsatuta baitago, eta, higiene egokirik ezarekin batera, gaixotasun-iturri etengabea da: beherakoak eta gorakoak, urdaileko min kronikoak eta gaixotasun larriak (kolera, malaria eta sukar tifoidea).
Testuinguru honetan, ICLIk (Ingeniería para la Cooperación), Cáritas Benín-ekin batera, ur-hornidurara bideratutako proiektu bat jarri zuen martxan. Horretarako, 70 metroko putzu bat perforatu zen ur-hornidura fidagarria bermatzeko, ura azalera eramateko ponpa bertikal bat instalatu zen, eta ur-dorre bat eraiki zen 2.500 litroko bi andelekin, lehorte-denboraldietan ere fluxu konstantea bermatzeko. Jasangarriagoa izateko, eguzki-panelak jarri ziren sistema modu jasangarrian funtzionamenduan mantentzeko.
Ura behar bezala kudeatzeko, GKEetako eta tokiko elkarteetako bi emakumek eta gizon batek osatutako uraren batzorde bat sortu zen, eta 25 litroko bidoiaren prezioa ezarri zen, 3 zentimo inguru. Gizarte-eragileak, halaber, hiru hilabeteko higiene-prestakuntza eman zuen, eta, aldi berean, herritarrak sentsibilizatu zituen ur-kontsumoaren ondoriozko gaixotasunen prebentzioan.
Proiektuan zehar, kontsumoko ordainketa-sistemak jabetza-zentzua sustatzen duela eta autokudeaketa iraunkorra sustatzen duela frogatu da. Era berean, ikusi ahal izan da tokiko elkarteen parte-hartze aktiboa herritarren inplikazio handiagoa izateko etorkizun handiko zantzua dela. Proiektua esperientzia pilotu baliotsua da energia berriztagarrien bidez lurpeko ura erauzten, eta horrek mesede handia egin dio nekazaritzari, baita abeltzaintzan ere.
