Tigray, Etiopiatik iparralderago dagoen probintzia, klima lehorra duen eskualde bat da, non bizi-baldintzak oso zailak diren. Tigrayko biztanleriaren % 80 inguru landa-eremuetan bizi da, eta batez ere biziraupeneko nekazaritzan eta abeltzaintzan aritzen da. Klima-aldaketaren ondorioz, azken urteotan euri- eta lehorte-ereduak aldatu egin dira.
Kilte Awulaeloko Woredan Mesanu ibaia igarotzen da, beste ibai batzuk elikatzen dituen iturria, Nilo Urdinera, Niloren ibaiadar nagusira, iritsi arte. Mesanu ibaiak laborantza-lur ugari ureztatzen ditu, eta, horri esker, familia nekazariek bi uzta izan ditzakete urtean. Ibaiaren arazo nagusia euri-jasen uhar-patroia da; horrek emaria bat-batean handitzea eragiten du, ibaiertzen higadura azkartuz, laborantza-eremuei eraginez eta landu daitezkeen lurrak murriztuz.
Egoera hobetzeko asmoz, ikerketa bat egin zen klima-aldaketaren inpaktuak ulertzeko, kalteberatasunak identifikatzeko eta egokitzeko estrategia eraginkorrak diseinatzeko. Lehen urratsa Mesanu ibaiaren ertzetan dauden nekazaritza-komunitateei kontsulta egitea izan zen, eta agintariak tartean sartzea, egoeraren diagnostiko sakona egiteko. Ibaiaren arazo larrienei buruzko txosten xehatua egin ondoren, komunitateak ibaiaren zaintzan inplikatzeko beharra identifikatu zen.
Horretarako, presa txikia birgaitzen hastea erabaki zen, nekazaritza-lurretarako ureztatze-egitura, ibaiari izena ematen dion herritik gertu dagoena. Komunitatea hasieratik inplikatu zen birgaitze-lanetan, presa txikia egoera txarrean baitzegoen ur-goraldiek eragindako higaduraren ondorioz.
Presa txikia birgaitu ondoren, landareak, zuhaixkak eta zuhaitzak landatu ziren ibaiaren ertzetan, lurzorua egonkortzeko, ur-goraldietan hesi natural bat sortzeko, uraren kutsadura murrizteko, biodibertsitaterako habitata sortzeko eta mikroklima erregulatzeko.
Proiektuak aurrera egin ahala, komunitateak ibaia babesteko konpromisoari eutsi dio, ibaiertzetan gero eta zuhaitz eta landare gehiago landatuz. Nahiz eta Tigrayko gatazkaren erupzioak komunitateen beharrak eta lehentasunak aldatu dituen, oraindik ere agerikoa da komunitateen ahalegin iraunkorra. Horregatik, oso garrantzitsutzat jotzen dugu bai komunitatearen motibazioa eta inplikazioa, bai komunitate batek ingurunearekiko duen sustraitze-sentimendua.
